🦭 Przynoszenie Przez Psa Upolowanej Zwierzyny

LIPIEC – SIERPIEŃ – WRZESIEŃ 2016. nr 7/8-9 (6) ISSN 2450-257x. Bezpłatny magazyn hodowców i wystawców. www.piesrasowy.pl. OKIEM SĘDZIEGO: Ocena uzębienia u psów EKSPERT RADZI: Jeżeli znasz inne opisy pasujące do hasła „ujadanie psa na widok wytropionej zwierzyny” możesz je dodać za pomocą poniższego formularza. Pamiętaj, aby nowe definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe musi zostać zweryfikowane przez moderatorów. 549 views, 28 likes, 28 loves, 16 comments, 4 shares, Facebook Watch Videos from FAIR PLAY - W Zgodzie z Naturą Psa / Sobótka: Problem, z którym boryka się wielu opiekunów psów. Gonienie zwierzyny. POGRYZIENIE PRZEZ PSA bardzo ważne! zachowanie ofiary podczas ataku możliwe skutki pogryzienia Pierwsza pomoc okaże się skuteczna, jeśli nie pojawi się opuchlizna po ugryzieniach. nie rób gwałtownych ruchów stój bokiem do psa nie patrz się mu w oczy blizna zarażenie tężcem - tusza – ciało upolowanej zwierzyny grubej - tuszka – ciało upolowanej zwierzyny drobnej . U - ubić – trafić, upolować - unosić – przyzwyczaić ptaka łowczego do przebywania na ręce sokolnika . V - varmint – rodzaj sztucera z nieco cięższą, masywniejszą lufą, bez muszki i szczerbinki. W - wachlarz – ogon koguta głuszca » Przynoszenie przez psa upolowanej » Inaczej o aleksandrze » Boliwiniscy indianie » Bożyczsze ludu » Łóżko na oręcie » Dwignia u dentysty » Ryba do wstawania » Szafran w ogródku » Usypanan góra » Krzesło z poręczami » Zamieniona w wino w kanie Jeżeli znasz inne opisy dla hasła „pies do przynoszenia zwierzyny podczas polowania” możesz je dodać za pomocą poniższego formularza. Pamiętaj, aby nowe definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów. „Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął, Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął, Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha, I zagrał: róg jak wicher wirowatym dechem, Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem. To spuścizna przodków, którzy przez wieki selekcjonowani byli do aportowania z wody ryb lub upolowanej zwierzyny, pomocy w wyciąganiu sieci rybackich, czy nawet ratowania pechowego rybaka, który wpadł do wody! Najpopularniejsze z nich to różne rasy retrieverów (np. labrador), znany wszystkim nowofundland, czyli wodołaz, ale mamy też trop zwierzyny ★★★ APORT: przynoszenie ubitej zwierzyny przez psa ★★★ BOBEK: grudka odchodów zwierzyny płowej ★★★ BOBKI: grudki odchodów zwierzyny płowej ★★★ FARBA: w łowiectwie, krew zwierzyny, jucha, posoka, barwa ★★★★ sylwek: ODŁÓW: łapanie żywcem zwierzyny ★★★ OSTĘP: część puszczy, ostoja Jeżeli znasz inne opisy dla hasła „przynoszenie ubitej zwierzyny przez psa” możesz je dodać za pomocą formularza poniżej. Pamiętaj, aby nowe definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów. Jeżeli znasz inne definicje dla hasła „pościg zwierzyny przez sforę” możesz je dodać za pomocą poniższego formularza. Pamiętaj, aby nowe definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów. B72dX7U. Psy myśliwskie nie są współcześnie wykorzystywane tylko do polowań – wiele ras cieszy się ogromną popularnością także jako doskonali towarzysze rodziny. Psy myśliwskie – podstawowe informacje Psy myśliwskie nie muszą być oczywiście współcześnie towarzyszami tylko i wyłącznie myśliwych, warto jednak pamiętać, że nawet jeśli pies żyje w pełnej zgodzie z innymi zwierzętami i cieszy się życiem typowego domowego psa do towarzystwa, to jego naturalne instynkty, które rozwijały się w danej rasie od wielu lat, nie znikną tak po prostu. Psu myśliwskiemu należy zapewnić możliwość realizowania jego naturalnych potrzeb, np. poprzez organizowanie zabaw imitujących polowanie lub ćwiczenia oparte na pracy z węchem. To właśnie ten ostatni pełni kluczową rolę przy odnajdywaniu zwierząt, na które polują myśliwi – na jego podstawie wyróżniane są psy myśliwskie pracujące z tzw. “wiatrem dolnym” (pies odnajduje zapachy tuż przy ziemi i podąża tropem zwierzęcia na podstawie pozostawionego przez niego na podłożu zapachu), czyli np. psy gończe, tropowce i posokowce oraz psy pracujące z “wiatrem górnym” (pies jest w stanie wyczuć odwiatr w samym powietrzu, a następnie wskazać człowiekowi na tej podstawie lokalizację zwierzęcia w linii prostej), takie jak wyżły. Poza wspólnymi ćwiczeniami, które pozwolą psu korzystać ze swoich naturalnych predyspozycji i talentów, istotnym elementem opieki nad psem myśliwskim są także codzienne spacery. Psy myśliwskie potrzebują dość dużej dawki aktywności – jeśli nie mają możliwości pracy w terenie, będzie im brakowało możliwości rozładowania sporych zapasów energii i typowe krótki przechadzki skupione na podstawowej socjalizacji i zaspokojeniu potrzeb fizjologicznych psa prawie na pewno okażą się w tym przypadku niewystarczające. Jednocześnie należy pamiętać, że nawet przy długich spacerach, kiedy pokusa spuszczenia psa ze smyczy jest duża, w przypadku ras psów myśliwskich należy zachowywać szczególną ostrożność. Są to psy, w których instynkt polowania jest silny, nawet jeśli nie są wykorzystywane do tego rodzaju zadań, jeśli więc zobaczą w oddali coś, co wygląda interesująco i szybko się porusza, mogą gwałtownie zerwać się do pogoni, a dogonienie ich będzie prawdopodobnie niemożliwe. Psy myśliwskie są też nieco bardziej wymagające jeśli chodzi o typowy trening posłuszeństwa – o ile rozmaite ćwiczenia węchowe i związane z tropieniem sprawiają im ogromną radość i satysfakcję, to podstawowa nauka komend może już stanowić pewne wyzwanie. Wynika to z faktu, że psy myśliwskie z reguły cechuje dość duża niezależność myślenia, potrafiąca się często przerodzić w upór – przez wiele lat szkolone były bowiem do samodzielnego podejmowania decyzji, w oddaleniu od polującego człowieka. Jest to także przyczyną ich niezwykłej inteligencji. Psy myśliwskie – podział według terenu pracy Psy myśliwskie można podzielić według kilku różnych kryteriów – pierwszym z nich jest teren, w którym najlepiej się sprawdzają. Wyróżnia się tutaj: psy specjalizujące się w pracy w lesie – są to rasy, które potrafią tropić zwierzynę i pracować z “wiatrem dolnym”, a także utrzymywać przez dłuższy czas trop. Do tej kategorii zaliczają się ogar polski i gończy polskipsy specjalizujące się w pracy w polu – psy pracują tutaj z reguły z “wiatrem górnym” i potrafią szybko przemieszczać się galopem lub kłusem. Jako przykładowe rasy wymienić można płochacze takie jak clumber spaniel albo cocker spaniel angielski oraz wyżły, np. setery angielskie i irlandzkie, wyżły weimarskie czy specjalizujące się w pracy w wodzie – sekretem ich dobrego dostosowania do zadań związanych z wodą jest odpowiednia szata, a istotną cechą charakteru – wytrwałość. Do tej grupy zaliczają się np. retrievery takie jak golden retriever czy labrador retriever. Pośrednio z tym podziałem ma także związek wygląd psa. Psy szorstkowłose i długowłose są lepiej przystosowane do pracy w trudnych warunkach, np. gęstym poszyciu, śniegu czy w wodzie, podczas gdy psy krótkowłose są dużo mniej odporne np. na zimno. Psy myśliwskie – podział według sposobu pracy Inny sposób podziału psów myśliwskich opiera się na ich sposobie pracy. Najpopularniejsze pod tym względem są aportery, których zadaniem jest przynoszenie do myśliwego upolowanej przez niego drobnej zwierzyny. Norowce mają w czasie polowania wypłoszyć zwierzęta z nor, w których się ukrywają, z kolei dzikarze to zgodnie z nazwą psy wykorzystywane do osaczania dzików. Posokowce zaprowadzają myśliwych do postrzelonego wcześniej zwierzęcia, kierując się zapachem jego krwi, a psy gończe tropią żywe jeszcze zwierzęta i głośnym szczekaniem naprowadzają na nie polujących. Psy myśliwskie cieszą się współcześnie dużą popularnością nie tylko wśród osób, które polują na zwierzęta – wiele z nich docenianych jest także jako wspaniali towarzysze rodziny. Do najpopularniejszych ras psów myśliwskich zaliczają się np. labrador retriever i golden retriever, beagle, jamnik, jack russell terrier, wyżeł weimarski, west highland white terrier, rhodesian cocker spaniel angielski. Psy myśliwskie – pełna lista ras Istnieje zamknięta lista ras, które zarówno przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, jak i reprezentujący ją Związek Kynologiczny w Polsce, uznawane są za psy myśliwskie, a więc takie, które mogą być zgłaszane i oceniane na wystawach ras myśliwskich. W grupie 3 klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, a więc w grupie terierów są to: Airedale TerrierBedlington TerrierBorder TerrierCairn TerrierDandie Dinmont TerrierFoksterier krótkowłosyFoksterier szorstkowłosyIrish Glen of Imaal TerrierIrish Soft Coated Wheaten TerrierJack Russel TerrierKerry Blue TerrierLakeland TerrierManchester TerrierNiemiecki terier myśliwskiNorfolk TerrierNorwich TerrierParson Russel TerrierSealyham TerrierSkye TerrierTerier australijski Terier brazylijskiTerier czeskiTerier irlandzkiTerier japońskiTerier szkockiTerier walijskiWest Highland White Terrier Grupa 4, czyli jamniki, w całości zakwalifikowana jest do grupy psów myśliwskich – w tej kategorii znajdują się jamniki w trzech odmianach: krótkowłosej, szorstkowłosej i długowłosej. Z grupy 5 – szpiców i psów w typie pierwotnym – do ras myśliwskich zaliczane są: BasenjiCirneco dell’EtnaElkhund czarnyElkhund szaryJämthundKarelski pies na niedźwiedzieŁajka rosyjsko-europejskaŁajka wschodniosyberyjskaŁajka zachodniosyberyjskaNorrbottenspetsNorsk LundehundPies faraonaPodenco kanaryjskiPodenco z IbizyPodengo portugalskiSzpic fińskiTaiwan DogThai Ridgeback Dog Grupa 6 klasyfikacji FCI to psy gończe i rasy pokrewne – spośród tej grupy do psów myśliwskich zaliczają się wszystkie rasy poza dalmatyńczykiem: AriégeoisBasset artezyjsko-normandzkiBasset bretońskiBasset Hound BeagleBeagle-HarrierBillyBlack and Tan CoonhoundBloodhoundChien d’ArtoisDalmatyńczykDuży gończy anglo-francuski biało-czarnyDuży gończy anglo-francuski biało-pomarańczowyDuży gończy anglo-francuski trójkolorowyDuży gończy gaskońskiFoxhound amerykańskiFoxhound angielskiGończy bośniacki szorstkowłosy BarakGończy chorwacki Gończy francuski biało-czarnyGończy francuski biało-pomarańczowyGończy francuski trójkolorowyGończy HamiltonaGończy hiszpańskiGończy istryjski krótkowłosyGończy istryjski szorstkowłosyGończy polskiGończy SchilleraGończy słowackiGończy szwajcarskiGrand Basset griffon vendéenGrand gascon saintongeoisGrand griffon vendéenMały gończy anglo-francuskiMały gończy gaskońskiOgar polskiOtterhoundPetit Basset griffon vendéenPoitevinPorcelaineRhodesian Ridgeback Do kategorii psów myśliwskich zaliczają się wszystkie psy z grupy 7, czyli wyżłów: Braque d’AuvergneBraque de l’AriegeBraque du BourbonnaisBraque Saint-GermainDrentsche PatrijshondDuży münsterländerEpagneul bleu de PicardieEpagneul BretonEpagneul de Pont-AudemerEpagneul françaisEpagneul picardGryfon KorthalsaMały münsterländer Pointer PudelpointerSeter angielskiSeter irlandzki Seter irlandzki czerwono-białySeter szkocki – GordonWyżeł czeski szorstkowłosy – FousekWyżeł duńskiWyżeł fryzyjskiWyżeł gaskońskiWyżeł hiszpański z BurgosWyżeł niemiecki długowłosyWyżeł niemiecki krótkowłosyWyżeł niemiecki ostrowłosyWyżeł niemiecki szorstkowłosyWyżeł pirenejskiWyżeł portugalskiWyżeł słowacki szorstkowłosy (Ohar)Wyżeł weimarskiWyżeł węgierski krótkowłosyWyżeł węgierski szorstkowłosyWyżeł włoski krótkowłosyWyżeł włoski szorstkowłosy W całości z ras myśliwskich składa się też grupa 8, czyli aportery, płochacze i psy dowodne: Amerykański spaniel dowodnyBarbetChesapeake Bay RetrieverClumber SpanielCocker spaniel amerykańskiCocker spaniel angielskiCurly Coated RetrieverField SpanielFlat Coated RetrieverFryzyjski pies dowodnyGolden RetrieverHiszpański pies dowodnyIrlandzki spaniel dowodnyKooikerhondjeLabrador RetrieverLagotto romagnoloNova Scotia Duck Tolling RetrieverPłochacz niemiecki – WachtelhundPortugalski pies dowodnySpringer spaniel angielskiSpringer spaniel walijskiSussex Spaniel Ostatnią grupą, również w całości uznawaną za rasy psów myśliwskich, są charty, a więc: Charcik włoskiChart afgańskiChart afrykański – AzawakhChart arabski – SloughiChart hiszpańskiChart perskiChart polskiChart rosyjski borzojChart szkockiChart węgierskiGreyhoundWhippetWilczarz irlandzki Zapisz się na newsletter! przynoszenie sjell Słownik Polsko-Albański. 2007. Look at other dictionaries: aport — 1. ndm «wołanie na psa oznaczające: przynieś, podaj» 2. m IV, D. u, Ms. aportrcie; lm M. y «przynoszenie przez wytresowanego psa upolowanej zwierzyny lub żądanego przedmiotu; aportowanie» Pies nauczony aportu. ‹fr.› … Słownik języka polskiego pożyteczność — ż V, DCMs. pożytecznośćści, blm rzad. «przynoszenie pożytku, bycie pożytecznym; przydatność» Pożyteczność przedsięwzięcia, wynalazku … Słownik języka polskiego przychodowość — ż V, DCMs. przychodowośćści, blm «przynoszenie zysku, dochodu; dochodowość, intratność» Przychodowość roczna, szacunkowa. Przychodowość gospodarstwa … Słownik języka polskiego aport — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. aportrcie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wkład wspólnika do spółki, wnoszony w formie pieniężnej lub rzeczowej, np. w postaci obiektu budowlanego, licencji, pomysłu,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień intratność — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. intratnośćści, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} przynoszenie zysków; dochodowość : {{/stl 7}}{{stl 10}}Oszacować intratność przedsięwzięcia, interesu. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień kasowość — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. kasowośćści, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} przynoszenie dużych dochodów; dochodowość, rentowność, intratność : {{/stl 7}}{{stl 10}}Kasowość imprezy, przedsięwzięcia, sztuki, filmu. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień merkantylny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} handlowy, komercyjny, kupiecki, nastawiony na przynoszenie zysku : {{/stl 7}}{{stl 10}}Czynniki merkantylne rynku księgarskiego. Merkantylne podejście do małżeństwa. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień Przynoszenie przez wytresowanego psa upolowanej zwierzyny lub żądanego przedmiotu krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu. Co oznacza aport dla psa? Podczas gdy dla właściciela aportowanie to jedynie przyjemna zabawa z psem – dla samego czworonoga to nierozerwalna część repertuaru jego naturalnych zachowań. Szybki sprint, chwytanie ofiary i jej przenoszenie z miejsca na miejsce należą do pierwotnych psich instynktów, dlatego dla większości naszych pupili nauka aportowania to czysta przyjemność i spełnienie wrodzonych potrzeb. Ucząc psa przynoszenia przedmiotów, wzmacniasz Waszą więź i wyostrzasz wrażliwość na ewentualne deficyty w komunikacji między Tobą a czworonogiem. Aportowanie przez psa może odbywać się zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach zamkniętych. W zależności od tego, jak dobrze Twój pies radzi sobie z tym zadaniem, trening aportowania możesz wykorzystać do zużycia nadmiaru energii zwierzaka i polepszenia jego koncentracji. Jakie rasy nadają się do aportowania? Istnieją rasy psów, które aportowanie mają we krwi, bo od początku hodowane były do przynoszenia upolowanej zwierzyny. Nie bez powodu w katalogu ras FCI poświęcono im osobną grupę – to grupa 8: Płochacze, psy aportujące i dowodne. Znajdziesz tu między innymi retrievery, np. Golden retriever, Labrador czy Chesapeake bay retriever, które tę umiejętność mają już nawet w nazwie rasy - wszak „retrieve” to po angielsku „przynosić”. Do tej grupy zaliczają się również spaniele (m. in. Cocker spaniel, Springer spaniel, ale także Płochacz niemiecki), których zadaniem było wypłoszenie drobnej zwierzyny lub ptaków z zarośli, a następnie aportowanie zdobyczy. Z kolei psy dowodne, takie jak Portugalski pies dowodny, Barbet czy Lagotto Romagnolo zajmowały się przynoszeniem myśliwym zdobyczy z wody. Wrodzony talent do aportowania mają również wyżły (grupa 7 FCI), które świetnie potrafią wystawić zwierzynę, zastygając jak posąg w oczekiwaniu na komendę oraz przynieść ją po strzale. Z reguły wszystkie rasy psów myśliwskich to urodzeni aporterzy, bo ich zadanie podczas polowań nie ograniczało się jedynie do wytropienia zdobyczy, ale i „sprezentowania” jej właścicielowi. Bardzo dobrze z nauką aportowania radzą sobie także rasy psów pasterskich, jak Border Collie czy Australian Shepard, bo są inteligentne, pracowite i wdzięczne za każde nowe zadanie, któremu będą mogły się poświęcić. Nie musisz jednak koniecznie mieć w domu psa myśliwskiego czy pasterskiego, aby nauczyć go aportować. W zasadzie olbrzymia większość czworonogów potrafi opanować te sztukę, jeśli zastosujesz odpowiednie metody treningu. Psy myśliwskie i pasterskie aportowania nauczyć najłatwiej, ale umiejętność przynoszenia przedmiotów opanuje praktycznie każdy pies niezależnie od rasy Aportowanie tylko na komendę Pies powinien wiedzieć, że nie każdy ruszający się przedmiot jest przeznaczony dla niego. Dlatego tak ważne jest, aby nie ruszał do startu od razu po rzuceniu przez Ciebie przedmiotu, lecz dopiero na rozkaz. To dobra metoda, aby okiełznać niekontrolowane zachowanie i gonitwę za obcymi zabawkami. Trening kontroli impulsu możesz zacząć od tego, że przedmiot spokojnie kładziesz na ziemi zamiast od razu go rzucać - podczas gdy Twój pies siedzi - dopiero po chwili wydajesz mu polecenie podjęcia aportu. Możesz także rzucać przedmiot i nie zwalniać psa z pozycji siedzącej, lecz co jakiś czas sam rzuconą zabawkę przynosić. Przygotowanie: co potrzeba do nauki aportowania? Najważniejszym elementem podczas treningu aportowania jest oczywiście przedmiot, który pies będzie musiał znaleźć i do Ciebie przynieść. Z zasady może to być dowolna rzecz, która zmieści się w psim pysku. Ale specjalne zabawki, zwłaszcza te, które Twój pies szczególnie kocha, nadają się do tego najlepiej, np. miękkie maskotki, dummy, piłki czy saszetki z przysmakami. Dla zaawansowanych uczniów, którzy pokonują dalsze odległości, niezawodnie wracając do właściciela, można sięgnąć po zabawki na sznurku, które dadzą się rzucić dużo dalej. Osobniki szczególnie „odporne na wiedzę” potrzebują w pierwszym etapie szkolenia linki, do której aport przymocujesz. Jeśli trenujesz na otwartym terenie, a Twój pies nie zawsze wraca na zawołanie, powinieneś sięgnąć po długą, 7-10 metrową smycz treningową, aby mieć czworonoga pod kontrolą. Jak nauczyć psa aportować: etap 1 – wypuszczanie przedmiotu z pyska Największym wyzwaniem podczas nauki aportowania nie jest sam pościg i znalezienie zdobyczy, lecz jej transport w pysku, powrót do właściciela i dobrowolne oddanie przedmiotu. W przypadku psów, które nie znają noszenia zabawek w pysku i nie potrafią oddawać rzeczy na komendę, trening musisz zacząć właśnie od tego. Jak nauczyć psa aportować: etap 2 – rzucanie i przynoszenie Jeśli Twój pies opanował już sztukę podejmowania aportu z podłogi i bez szemrania Ci go oddaje, możesz przejść do następnego etapu: rzucania. Jak nauczyć psa aportować: etap 3 – oddawanie aportu do ręki Kiedy Twój pies spokojnie siedzi, czekając na komendę aportu i opanował przynoszenie zdobyczy z większych odległości, możesz przejść do ostatniego szlifu czyli podawania przedmiotu prosto do ręki. Teraz chwalisz go słownie, kiedy się do Ciebie zbliża, ale nagradzasz przysmakiem tylko wtedy, gdy odda Ci aport do ręki. Dummy napełniany jedzeniem może pomóc w nauce aportowania Sposób na leniwych aporterów Niektóre psy nie przejawiają większego zainteresowania przynoszeniem rzucanych im przedmiotów, ale większość zainteresuje się przysmakiem. Dla leniwych aporterów dobrą motywacją mogą być aporty w formie saszetek z jedzeniem. Do szukania takiego woreczka zachęci psa jego atrakcyjny zapach, a do oddania go właścicielowi przeświadczenie, że do zawartości smakowitego aportu dostanie się tylko z ludzką pomocą. Szybko się tego nauczy, z pewnością najpierw - bez powodzenia - próbując obsłużyć się na własną rękę. Największe wyzwania w nauce aportowania Problemy, na jakie możesz natrafić ucząc psa aportowania, są zwykle trojakiego rodzaju. Twój pupil nie jest treningiem zainteresowany, zbyt się nakręca lub nie chce aportu oddać. W pierwszym przypadku spróbuj wersji z woreczkiem na jedzenie lub rzucania jego najbardziej ulubionej zabawki (jeśli taką ma), ale nie zmuszaj zwierzaka, jeśli za nic w świecie nie daje się przekonać do polubienia ćwiczeń. Z kolei jeśli Twój pupil zbyt się takim treningiem emocjonuje, szybko tracąc koncentrację, skróć czas ćwiczenia do kilku minut. Skup się na precyzyjnym oddawaniu przez niego aportu zamiast kazać mu pokonywać duże odcinki w poszukiwaniu przedmiotu. Natomiast jeżeli Twój czworonóg bardzo niechętnie rozstaje się ze zdobyczą, preferując zabawę w berka, musisz uzbroić się w cierpliwość i podzielić Wasz trening na mniejsze zrobić, gdy pies nie chce oddawać aportu? Niektóre psy nie zrozumiały ćwiczenia, inne kochają zabawę w polowanie z właścicielem, a jeszcze innym brakuje zaufania na tyle, aby dobrowolnie zrezygnować ze zdobyczy. Rada na uciekinierów Dobrą pomocą w treningu psów, które wolą ze zdobyczą uciekać niż ją oddawać, jest linka, na której umocujesz aport. Trzymając koniec linki w dłoni, rzuć przedmiot, ciągnąc go potem po ziemi w tę i we w tę, aby zachęcić psa do podjęcia przynęty. Gdy włoży ją do pyska, powoli ciągnij smycz w swoim kierunku, aż pies znajdzie się przy Tobie. Nie odbieraj mu jednak od razu zdobyczy, lecz pobaw się z nim w szarpanie, dopiero potem rzucając komendę „daj” lub „puść” i jednocześnie oferując pyszny przysmak. Jakie błędy zdarzają się w treningu aportowania? Najczęstszym błędem jest „spoczywanie na laurach” czyli zaniechanie doskonalenia umiejętności. Po długim i żmudnym treningu wielu właścicieli jest tak zadowolonych, jeśli pies nie ucieka przed nimi ze zdobyczą, że nie egzekwują od swoich pupili, aby rzetelnie oddawali aport do ręki. Często pies upuszcza przedmiot gdziekolwiek, a właściciel po niego idzie. Nie taki jest sens aportowania i powinieneś obstawać przy tym, aby pies precyzyjnie wykonywał ćwiczenie. Innym błędem, jaki robią właściciele, jest trik z dwiema zabawkami. Rzucają psu najpierw jedną, a potem kuszą go do powrotu pokazując mu drugą, identyczną. W ten sposób odwracają uwagę psa od trzymanego właśnie w pysku przedmiotu i animują do przyniesienia drugiego. Metoda z dwoma aportami nadaje się najwyżej do pokonania pierwszych trudności w początkowym etapie treningu, ale na dłuższą metę prowokuje do błędów i nonszalanckiego wykonywania komend. Pies nie uczy się, że rzetelne oddawanie przedmiotu właścicielowi się opłaca, tylko jak oszalały biega za rzucanymi zabawkami. Kiedy lepiej z nauki aportowania zrezygnować? Dla większości psów aportowanie to naturalna czynność, która leży w genach albo której dość szybko potrafią się nauczyć. Podsumowanie Jeśli masz aktywnego i otwartego na nowe zadania psa, nauka aportowania będzie dobrym sposobem, aby go zmęczyć, a przy okazji zacieśnić Waszą więź. Największą radość nauka aportowania sprawia psom myśliwskim i pasterskim, ale prawie każdy pies może ją opanować i polubić. Najważniejsze to nie tracić cierpliwości, aby nie zniechęcić pupila do szkolenia, bo będzie je sobie negatywnie kojarzył, jeśli jego właściciel podnosi głos, tupie nogą czy na siłę wyrywa psu zabawkę z pyska. Podziel trening na małe sekwencje, jeśli Twój zwierzak nie od razu rozumie Twoje intencje. Raz przyswojone aportowanie będzie źródłem wielkiej przyjemności dla Was obu.

przynoszenie przez psa upolowanej zwierzyny